Poemo: La fontano

-

Dum miaj lastaj tagoj en Detrojto,

antaŭ ol mia tuta vivo estis ŝanĝiĝonta,

mi pasigis tempon ĉe miaj plej ŝatataj lokoj. Unu estas la artefarita plaĝo meze de la urbo. Tie troviĝas fontano, kiu ĉiam belas, kun sia dancanta akvo, donante pacan senton al la freneza, MotoroUrbo.

Mirinda, vivanta, brilanta
per la suno. Oni rigardadas vian belecon.
La koro superfluas. 

Jen movbildo de la fontano en Detrojto.


Comments

  1. PatrickMay 24, 2019 at 6:18 PM

    Simpla, sed bela, Mateo. Jes, la koro superfluas ❣️...🧘🏻‍♂️...🙂

    ReplyDelete

Aldoni komenton

Dankon pro viaj pripensemaj rimarkoj, kiuj temas pri ĉi tiu blogero!

Popularaj Blogeroj

Poemo: Ĉu estas sopirado?

-
Image
Kiam mi estis junulo, mi suferis de deprimo Tio estas malfacile anonci al la mondo, kaj multe da homoj, kiuj konas min verŝajne ne kredus tion, sed...ĝi veras... Dum longaj noktoj, mi petegus al Dio, ke li forprenu min el la lando de la vivaj kaj portu min hejmen al Ĉielo. Mia koro, kelkfoje, fakte dolorus al mi ĉar estis granda truo en la centro, kiun mi neniam povis plenigi. Mi krius mallaŭte en mia lito, "Dio, Dio...bonvolu veni ĉi tien kaj portu min sur la dorsoj de viaj anĝeloj hejmen al via reĝlando...!!!" Dum tiaj noktoj, mi sentus grandan mankon kaj en mia koro kaj en mia animo...miaj ostoj sentis sin kiel ili estis altiritaj al alian vivon, alian ekzistecon. Post kelkaj jardekoj, eĉ kvankam mia vivo jam kreskis, multe ŝanĝiĝis, kaj mi trovis mirindan amon kun nekredebla amanto, fojfoje mia menso estas altirata al tiu malhela vakuo kie mi plorus min por dormi...sentante min malplena...nuda...sola...kaj forlasita per mia sankta Patro... Jen poemo, kiun mi verkis dum t
Legi Pli »

Poemo: Krepusko

-
Image
Mankas al mi viro, kiun mi povas nomi „amato”. Sed, mi bildigas al mi la tagon, kiam mi povos sperti tian veran amon. Mi ridetas pensante pri la tagoj...matenoj kaj noktoj...matenmanĝoj kaj vespermanĝoj. Mi fojfoje timiĝas ĉar la tagoj pasas kaj mi sentiĝas kiel hundido atendante sian plej bonan amikon. Kie ajn vi estas, mi esperas, ke nia tago alvenos baldaŭ...   N okto en kiu mi timas dormi, endormiĝi, sed tiam, mi legas „vian” poemon. Mi aŭskultas la kanton dum mi legas ĝin, kaj mi eĉ ne povus halti, la rideto, larĝa, krepuskas trans mia vizaĝo. Lumiĝas mia tuta korpo, mia animo. Tiam, mi sopiras dormi, endormiĝi. Por sonĝi pri vi, mi fordonus la ceteron de mia vivo. Por unu nokto kun viaj brakoj ĉirkaŭ mi, ĉion. Mi amas vin, eĉ kvankam ni ankoraŭ ne ĉi-vive renkontiĝis. Niaj vivoj, nia vivo, baldaŭ naskiĝos. Jen foto de unu krepusko, kiu aspektis tre bela, kaj memorigis min pri la ebleco de ĉiu tago.
Legi Pli »

Ene de la sono de silento

-
Image
Kiam mi estis dekkelkjarulo, kreskante surbiene en Norda Novjorkio, mi kelkfoje sentiĝis kiel mi loĝis ene de silento. Tiutempe mi baraktis kontraŭ multaj enmensaj aferoj, ekz mi ne povis kompreni, ke mi estas samseksemulo; kial mi neniam rilatas al la samaj aferoj de miaj fratoj, aliaj knaboj; kaj kial la koro senĉese doloras al mi, kiam mi pasigis multe da tempo sola en mia dormoĉambro. Dum pluraj fojoj, mi verkis rakontojn kaj kreis bonajn imagajn amikojn, kiuj komprenis kaj ŝatis min. Mi televidis aŭ legis, kaj pro tio, mi estis bona liceano, sed mi ne bone lernis kiel amikiĝi kun aliuloj. Mi pasigis kelkajn somerojn laborante surbiene kun mia duonpatro kaj fratoj. Unu somero, mi estis la sola helpanto kun mia duonpatro, duonavo, kaj onklo. Mi multe lernis pri malfacila laborado; mia korpo fortiĝis; kaj mi lernis stiri traktorojn kaj efektive operacii la bienon. Dum tiu somero, kvankam, mi pasigis multege da tempo sola. Dum pluraj momentoj, mi vivis enmense, ĉirkaŭita per sil
Legi Pli »